babasız büyümek

siz daha çocukken vefat ettiyse ayrı bir üzücüdür. boşanma sebebiyle yokluk oluşmuşsa ayrı,hayırsız ise daha da üzücü hadisedir. öldürmez ama güçlendirir. anne ve babalı olarak "sokakta büyüyen"birisi olarak söylüyorum bunları. kavga ederken arkanda kimse yoktur sadece sen varsındır orada. yaptığın hatalarla öğrenirsin hayatı. doğruyu yanlışı hatalar zinciriyle keşfedersin. özenip eline jileti,usturayı almazsın banyoda. öfkeyle kinle büyürsün. önce kendine sonra çevrene ve çevrendekilere zarar vererek hayatın testlerinden geçersin. yanlışlar yaparsın ders alabilirsen ne mutlu sana. kimseye hesap vermeden büyüyüp,yeterince kendini zor durumlardan az kayıplarla kurtarabilirsen karakterli bir birey olabilirsin. ama bayramlar geçerken için burkulur çocuk olsan da. arkadaşlarının yanında babasını görürsün aynı his uyanır. öfkelisindir ama keşke olsaydı dersin. eğer annenle yaşıyor isen hayat omuzlarına bir yük daha ekler. hem çocuk,hem koca,hem babalık yapmak zorunda kalırsın ailene. oyunlar oynayamazsın hem okuyup hem çalışmak gibi görevler edinmişsindir kendine. arada çocukluk yapasın gelir ama uzun sürmez. hemen koşarsın evine,işine. yaş ilerledikçe anlarsın baba olmak olgusunun ne olduğunu. annelerimiz evet kutsal varlıklardır. karakterimizi verenler onlardır. ama baba caydırıcı etkendir ailede. o hayatına yön verir. yaşın 30-40 olsada hep kötüde olsa başımda dursaydı hayatım daha değişik olabilirdi dersin. kimseye demogoji yapmazsın. artık hayat çekicinin örs'ü olarak büyüdüğün için yaşanılanlar,sizin için zafer kazandığınız savaşlarınızdır. yaralarınız vardır elbet ama sızlanmazsınız.gözünüz daha kara olur. doğmuş olan veya olacak olan evlatlarınıza daha iyi bir babalık yapabilme donanımına sahip olursunuz. eksisi olduğu kadar artısı da vardır.

(bkz: ağlamaklı oldum)

umarım nasıl bir duygu olduğunu hiç öğrenmem.

hazır hayatta iken veya başınızda iken kıymetini bilin babalarınızın baboşlar.

'bi gerçek var hayatında hayatta olmayacak bir sabah annen baban tek bi gün geçirme sarılmadan.' (bkz: contra)

babalar gününde boğazıma oturan düğümü nasıl anlatayım ki size? kızlar için daha bi zordur babasız büyümek küçük yaşta büyümek zorunda kalırlar çabuk olgunlaşırlar.

nasıl bi şey olduğunu anlatmak için sayfalarca yazı yazılabilir hatta ben de yazabilirim ama kim beni ne kadar anlayabilir ki ? hatta prim yapıyorsun diyen bir sürü insanla karşılaşırım. i̇nsanların kalbi kötü. mutsuzlukla, acılarla bile prim yapılabileceğini düşünebilecek kadar kötüler. bu konuda başka bi şey söylemeyeceğim allah kimseye yaşatmasın.

o tarih hatta o dakika hatta ve hatta o saniyeden itibaren zaten büyümüşsündür

nefes almak için kendine tuhaf yollar aramaya koyulursun ama hr seferinde bi taş çıkar yoluna ve hatta bazen o taş kayaya dönüşür.her seferinde bu sefer bittim dersin ama bitmezsin.tek sevindiğin olay bir süre sonra "ona her gün daha da yaklaşıyorum"sevincin olur.ona kavuştuğun gün gelsin diye her sabaha yalvararak uyanırsın.hele de her gece rüyanda "ben ölmedim beni senden saklıyorlar.yanima gel artık"diye ağlayan ölen babanızı görüyorsanız daha fazla ölmek istersiniz.etrafinizda sizi seven insanları unutacak kadar gözünüz kararır.her şeyi unutursunuz kendinizi unutursunuz ama kaç yıl geçerse geçsin onun sesini bakışını duruşunu gülüşünü anlayışınızı unutamazsınız.bu acıyı 16 yaşındayken tattım. şuan 18 yaşındayım.ben artık doğum günlerimi babamın almadığı pastalar ile kutluyorum.ve benim iki senede en nefret ettiğim şey kanser oldu bu hayatta.koca yürekli babamın nefesim olan babamın ölümü akciğer kanserinden oldu.yani nefesim kesildi artık

12 yaşından beri içinde bulunduğum durum. yokluğunu bir gram hissetmedim, hissettirmediler. anneler iyi ki var keşke onlara bir şey olmasa.

geceleri ara ara uyanip annenin nefesini dinlemektir.

susuz kalmış çiçek misali.

öldürmüyor ama süründürüyor

savaşın ortasında komutansız kalmaktır.

baba içerikli başlıklar görünce ben de kendi açımdan açıklamak istedim durumu. daha güzel başlıklarda söz etmek isterdim ama mümkün olmayınca böyle katıldım sol kanattaki akıma. kız çocukları babalarına aşık olur derler. gerçekten de öyledir, ama ne zamana kadar? dilimden ilk düşen kelime "baba" imiş. sonrasında da zaten babamın büyük hayranı ve aşığıydım. zamanla gerçek yüzünü tanımaya başladım. tanıdıkça nefret ettim. zaten altı yaşındayken çekip gitti hayatımdan, iyi yanlarını tanıma fırsatım hiç olmadı diye üzülüp durdum. zaman geçti ve iyi hiçbir yanı olmadığını gördüm. babam asla telefon rehberimde "babam" diye kayıtlı olmadı mesela. bir baba kızına nasıl sarılır hiç bilemedim. saçlarını nasıl okşar, ellerinden nasıl tutar, nasıl koynunda uyutur hiç tatmadım. şimdi sorsanız beni zerre kadar tanımayan bir babam var. kendine yepyeni ve ben sanki hiç doğmamışım gibi bir hayat kurmuş ve asla çabalamamış bir baba. baba kelimesini hak ettiğini dahi düşünmediğim bir insan. hiç beni okula bırakmadı veya okuldan almadı küçükken. onun okuduğu masallarla uyuyakalmadım. bayramlarda ailecek kahvaltılar edilmedi. o küçük kız "gerçek aşkı" hiç tatmadı. ama bana kattıkları da vardı. kimseye güvenmemek, inanmamak nedir onu gösterdi bana. bir annenin evladı için nasıl tek başına çırpınabileceğini gösterdi. nasıl bir adamı hayatıma almamam gerektiğini, hayatımdaki boşlukları nelerle doldurabileceğimi gösterdi. güçlü olmak, hayata kimseye sırtını yaslamadan tutunmak nedir öğrendim bu sayede. ilerde kendime bir eş seçeceğimde, önce nasıl bir baba olacağını tartmam gerektiğini öğretti. keşke diyorum şimdi, keşke onu hiç tanımasaydım da en azından hayallerimde iyi bir babam olduğuna inanabilseydim. ama tanıdıktan sonra bir babayı, tanıdığına üzülmek inanın daha acı.

babam yaşıyor şu anda da karşımda uyuyor ama 11 yıldır ayrılar annemle biz iki kardeş annemle yaşıyoruz senede 2-3 gün bir kafede anca görüşebiliyoruz son yıllarda tabi buna da şükür bunları çoktan atlattım ama benim olayım şu bugün yeni eşiyle çocuk yapmayı düşündüklerini söyledi.hayatımın sadece 7 yılını babamla aynı evde geçirdim gerçi o zamanları hatırlamıyorum bile ve şimdi o çocuğu o büyütecek kıskanmışta olabilirim bilmiyorum ama haksızlık değil mi annem tek başına bizi büyüttü bizim başımızda bak babana söylerim diye tehdit edebilecek bir baba figürüde yoktu yazık değil mi o kadına kendi problemleri varken bizim peşimizden koştu şimdi babamda başkasıyla mutlu mesut hayat kurmayı düşünüyor açıkçası baya zoruma gitti

sizleri gördükce mutlu oluyorum baba ile ilgili açtığınız her başlıkta dünya'da bazen insanların baba desteği görmeden evrilmesi gerektiğine inanırım. 3 yaşımdayken terk etmiş bizi. hayatımda o kadar uzun zamandır yok ki. baba nedir şevkat nedir bayram nedir ciddi anlamda bilmeyerek büyüdüm. bayramlardan nefret ederim sırf bu yüzden. i̇lgi görmediğim için ilgi konusunda büyük problemler yaşıyorum yaşamadığım her şeyi sanki tüm dünya yaşamamış gibi herkesin açığını kapatmaya bir nebze olsun onu iyi yapmaya uğraşıyorum. yaşayamadığım baba sevgisini insanlarda bir an eksik olmasın diye uğraşıyorum. bana bir tane baba yeter diyen insanlar tanıdım. aslında işin özü şu bazen zaman konusunda her ne şekilde olursa olsun "şükür" kavramını oturtmanız gerekiyor.

var ama hiç bir zaman arkamda olduğunu hissetmedim her işimi kendim hallettim yani varla yok arası bir şey

bu başlık açılacak diye çok korkmuştum. ben asla kimseye söyleyemiyorum babamın olmadığını. hala hayattaymış gibi davranıyorum insanlarla konuşurken. nasıl söylenir ki benim babam yok diye. her ne kadar alıştım desem de yanımda birisi babasıyla konuşunca ya da ondan bahsedince içim paramparça olur. onun sevdiği şarkıları duyunca hep gözlerimden yaşlar akar. gün sayıyorum gitti gideli ama geri gelmiyor. kıymet bilin arkadaşlar. yıllarca öpmeye gerek duymadığım insanın en son ölüsünü öpeceğimiz aklımıza gelmiyor çünkü.

şükür, her yaşımda babam vardı yanımda. fakat alt katımızda yaşayan amcamın çocuklarının her gece "baba, baba!" diye ağlayışı babama sarılmaktan utandırır oldu beni. annelerinin diğer odaya gidişinde bile "ne anne, yoksa sen de mi babam gibi kaçacaksın?" diye söylemeleri bile yetiyor, ne kadar acı çektiklerini anlamama. daha birinci sınıfa giden züleyha'nın resim defterlerinden babasını çıkarması, ondan bir yaş küçük kardeşi i̇dris'in babasının kıyafetlerini giymeye çalışması; kaldırılacak cinsten değil. daha küçücük kalplerinde, kocaman yaralar açan bir babaları var; daha küçücük yaşlarında olgunlaşan insanlar oldular.

ben 8 yaşındaydım,kardeşim 3.ben gitmesi gerektiğini biliyordum,kardeşimse baba gitme diyerek ağlıyordu.sıkıntı yok,gitti.kardeşim 10 yaşına kadar kabullenmedi durumu,mahalledeki arkadaşlarına babam sabah erkenden çıkıyor o yüzden göremiyorsunuz babamı dedi.babaları işten gelen arkadaşlarını görünce eve gelip çığlık çığlığa ağlardı.kısacası yoktu babam.bayramlarda,doğum günlerinde,23 nisanlarda,yılbaşlarında olmadı yanımızda.daha mı iyi oldu daha mı kötü orası bilinmez.bazen yapacak tek şey elindekilerle yaşamayı öğrenmek oluyor.inşallah kardeşim de öğrenmiştir.

çok zor bir şey,allah yardımcıları olsun.

babamla ne kadar çok tartışıp sürtüşsem de böyle şeyler de gelebilirdi başıma diyip şükür ediyorum şu an

2000 yılından beri yani 2 yaşımdan beri babasız büyüyorum. kabul etmek lazım zor bir durum. insana erkenden yaşamasını öğretiyor. allahtan aile desteğim çok iyiydi benim, o konudan dolayı şanslıyım. eniştem ve daha önceki entrilerde bahsettiğim rahmetli burak abim benim için baba gibi oldular. ben de elimden geldiğince elime işimi alıp bunca yıldır benim bir yerlere gelmem için çalışan sevgili anneciğimi rahat ettirmek için var gücümle okulumu bitirmeye çalışıyorum. babalarınızın değerini bilin. yarın bir gün olmayınca kötü oluyor. yokluğu sıkıntı babanın. babalarınızla iyi geçinin.

Babam ben kendimi bildim bileli kalbimde ölüydü. 2022’de de fiziken öldü. Varlığı ayrı bir dert yokluğu çok daha büyük bir dert. Babasız büyümek tıpkı annesiz büyümek gibi bir şey. İkisinden biri eksik olunca, asla tam olmuyor hiçbir şey.